Kiedy marka perfumiarska Geoffrey Beene w roku 1975 wydała swój aromat Grey Flannel, jeszcze nie podejrzewano, jaką rewolucję to wywoła. Perfumy nie wyróżniałyby się niczym wśród fougere’ów tamtej epoki, gdyby nie jeden drobny szczegół. Nuta początkowa.
Stworzono akord, w którym świeżość cytrusów łączyła się z drzewno-kwiatowym fiołkiem i zielonym galbanum w taki sposób, że powstawała nowa świeża cytrusowo-drzewno-zielona nuta, zupełnie pozbawiona soczystej owocowości. To dziwne połączenie wykonano przy pomocy molekuły Dihydromyrcenol, która w latach 90-ch miała zawładnąć rynkiem perfumiarskim i rządzić nim niepodzielnie aż do dziś.
Rewolucja rozpoczęła się na przełomie lat 70-ch i 80-ch. Następny wielki przebój z Dihydromyrcenolem, Azzaro Pour Homme, zawierał go dwukrotnie więcej, niż Grey Flannel – około 7%. W połączeniu z Ambroxanem, utworzyli bardzo męski, świeży, metaliczny, akord na morskim tle. Guy Laroche zareagowało wydaniem Drakkar Noir, w którym po prostu dali wszystkiego więcej. Trzeba jednak zauważyć, że Dihydromyrcenol osiągnął w tych perfumach swoją górna granicę. W połączeniu z lawendą, mchem dębowym, kumaryną i rozmaitymi ziołami dawał tak mocny metaliczny „świeży” zapach, że prawie odpychający. Żeby uzyskać jeszcze więcej świeżości przy pomocy Dihydromyrcenolu, trzeba było zmienić podejście do tego składnika.
Podejście zostało zmienione za sprawą perfumiarza Pierre Bourdon.
W poprzednich popularnych aromatach Dihydromyrcenol łączono z Ambroxanem po to, by nadać morskiej świeżości i podkreślić metaliczne i ziołowe aspekty innych składników. Bourdon natomiast postanowił pracować właśnie z tym morskim aspektem. Rozwinął go poprzez dodanie nabierającej właśnie popularność molekuły Calone, a zielono-cytrusowe barwy zmienił w kierunku bardziej tropikalnych owoców. Wynikiem prac Bourdona były najpierw niezwykle udany Green Irish Tweed od marki Creed, w którym użyto 15% Dihydromyrcenolu, a następnie wielki przebój wszechczasów, Davidoff Cool Water z aż 20%, co jest bodajże absolutnym rekordem zawartości tego składnika w perfumach.
Choć era oceanicznych aromatów nougere skończyła się wraz z końcem lat 90-ch, Dihydromyrcenol pozostaje ważnym elementem akordów morskich, cytrusowych, fougere. Jest wszędzie tam, gdzie chcemy połączyć kwiaty z cytrusami, a cytrusy i owoce z drzewami. Tam, gdzie potrzebujemy mocy i trwałości. Świeżości i muśnięcia bryzy po pokrytym morskimi kropelkami ciele.
Aktualizacja 2017-08-25: cały artykuł można przeczytać na Fragrantica
P.S.: Jeśli podobają się Wam moje artykuły, kliknijcie obrazek jakiejś społecznościówki poniżej. Do pisania tekstów mobilizuje mnie wyłącznie Wasza uwaga i komentarze.
Ciekawa geneza 🙂
Uwielbiam to świdrujące otwarcie w Grey Flannel. Teraz wiem, czemu je zawdzięczam. 🙂
A ja w takim razie poproszę o opinie dwóch czytelników, którzy poznali zapach Dihydromyrcenolu. Ten składnik w czystej postaci jest… hmmm… bardzo “świeży” 😀 Machiavelli, dobre ujęcie: ŚWIDRUJĄCY. Właśnie taki jest DM.
Gdyby mi ktoś podetknął pod nos bloter z dihydromyrcenolem, pomyślałbym, że to zbiór molekuł lub nawet gotowy zapach, a nie pojedyncza molekuła.
Woń jest złożona i wspaniała.
Początkowo, najbardziej kojarzy mi się z limetką.
Na dalszym etapie, z cytryną i zielonymi listkami.
Jest też trochę bergamotki.
Po jakimś czasie, zieleń jest ciut bardziej wyczuwalna i dochodzi podkład proszku do prania.
Nie jest to wada. Ta nuta jest zadziorna, ciekawa, delikatnie morska.
W Cool Water jest dla mnie nie do zniesienia, ale tutaj jest subtelniejsza i ładniejsza.
Innym popularnym zapachem, w którym, jak mi się wydaje, użyto dihydro, jest Aspen.
Gdy wącham dihydromyrcenol, najbardziej parują mi się składniki takie jak pieprz, lawenda, i cytrusy. Trzeba ją mieć w swojej bibliotece, nie mam wątpliwości.
Aleksander, dzięki za opis Twojego odbioru tej molekuły. Dokładnie, w Aspen też jej użyto. Ogólnie mówiąc, w chwili obecnej ciężko sobie wyobrazić jakikolwiek fougere bez DH.